Stress en burn-out zijn ernstige problemen in de 21e eeuw. Volgens het Centraal Bureau van de Statistiek heeft 12% van de huisartsbezoeken te maken met stressklachten en heeft 10% van de beroepsbevolking burn-out klachten. Meestal krijgen mensen met stress het advies om rustiger aan te doen of een pauze in te lassen.

De Belgische psychiater Dirk de Wachter vergelijkt onze tijdgeest met een speedboot, TINA genaamd: There Is No Alternative. Die boot vaart heel snel, en voorop staan blitse jongens en meisjes in dure pakken champagne te drinken. Achteraan vallen mensen uit de boot, omdat die zo snel gaat en er geen relingen zijn. Door het geraas horen de ‘succesboys en -girls’ dat niet. En achter die speedboot varen de psychiaters en psychologen in rubberbootjes. Zij vissen de overboord gevallenen op en geven hen droge kleren.

Volgens Dirk de Wachter ligt het niet aan de mensen dat ze uit de boot vallen, maar zou de speedboot langzamer moeten gaan varen. Gelukkig hoor je er hier en daar al geluiden over. In Zweden worden bijvoorbeeld proeven gedaan met een kortere werkweek, maar vooralsnog zitten we met zijn allen in hetzelfde schuitje.

Miranda

Op een dag was ook Miranda uit de boot gevallen. Miranda had stressklachten als hoofdpijn, vermoeidheid, spierpijn, prikkelbaarheid, en kon vervolgens overal om huilen. Ze kwam – op aanraden van haar huisarts – de hypnotherapiepraktijk binnen. Er was tegen haar gezegd dat ze het rustiger aan moest doen en even een pauze van het werk moest inlassen. Maar ze kwam niet tot rust; ze wist niet hoe.

Miranda kreeg als eerste een reddingsvest aangeboden: ze leerde zelfhypnose, waarbij ze zichzelf kalmerende suggesties gaf zodat haar lichaam en brein rust kregen. Zo zwom Miranda ook zelf om weer aan boord te komen. Want verwacht niet dat een therapeut met een toverstafje zwaait en alles weer goed komt; je verricht zelf het meeste werk, maar alles in je eigen tempo.

Minderwaardigheidsgevoelens

Miranda ontdekte in therapie dat zij erg opkeek tegen een bepaalde collega. Deze deed de dingen beter en sneller dan zij. En bovendien was deze vrouw ook nog eens een junior. Het keerpunt kwam bij de sessie waarin Miranda een verband legde tussen haar jongere zus en haar collega. Beiden waren jonger en bij beiden leek het leven hen zo gemakkelijk af te gaan. Ze keek behoorlijk op tegen haar jongere zus, terwijl ze vond dat ze als oudste toch het goede voorbeeld moest geven.

Ik legde Miranda uit dat sommige mensen zich mogelijk dicht bij je hart bevinden en dat mensen die je amper kent vaak verder van je af staan. Ik vroeg haar: “Als je aan je zus denkt, waar bevindt zij zich dan in de ruimte?” Haar zus bleek op een meter afstand te staan en Miranda wees met haar hand naar voren. Vervolgens vroeg ik haar op welke hoogte haar ogen zich bevonden. Die zaten een stuk hoger, want haar zus stond boven haar. Logisch, want ze keek tegen haar zus op.
Ik besprak met haar of het misschien fijner zou aanvoelen als zij haar zus een andere plaats gaf. Ze gaf daarop haar zus een gelijkwaardige plek, waarbij ze elkaar in de ogen konden kijken. Hierna hebben we ook de collega een andere, lagere plaats gegeven, waarna Miranda zich een stuk beter voelde. Ze had zich regelmatig minderwaardig gevoeld, zowel privé als op kantoor. Dit gevoel was na één sessie verdwenen.

Terug aan boord

Er volgden nog een paar sessies en nu is Miranda terug aan boord. Ze is weer aan het werk, maar denkt eraan van baan te veranderen. Zij heeft zichzelf inmiddels op een andere plek neergezet en wil nu zelf aan het roer staan. Misschien gaat ze voor zichzelf beginnen…

Diana Vergouwen, Hypnotherapeut